‘In elke echte ontmoeting zit iets helends’

Sinterklaas -ook zo’n onbezoldigde vrijwilliger- heeft nog maar net zijn biezen gepakt of daar verschijnen de eerste kerstbomen in het ziekenhuis. Al snel staat de eerste boom metershoog te pronken in de centrale hal bij de hoofdingang. Niet ver daarvandaan helpen gastvrouwen en -mannen mensen bij het vinden van de juiste route. Hun gastvrije vrijwilligerswerk is buitengewoon zichtbaar. Dat geldt niet voor de hoofdpersonen van dit verhaal. Gert van de Beek begeleidt binnen het Operatiekamer Complex ouders van kinderen die een kleine ingreep moeten ondergaan. Piet Bouter bezoekt patiënten van longgeneeskunde en cardiologie en gaat, als zij willen, een gesprek aan.

Wat bracht jullie ertoe om dit werk te gaan doen?

Gert: ‘Tot mijn pensioen in 2020 werkte ik binnen de automatisering en het kwaliteitsmanagement. Naast mijn vrijwilligerswerk voor erfgoedorganisatie het Heemschut wilde ik nog meer doen. Mijn vrouw is operatieassistente in Ziekenhuis Gelderse Vallei en wist dat ze nog iemand zochten om ouders te begeleiden gedurende de tijd dat hun kind een oorbuisje krijgt, of wanneer de amandelen worden geknipt. Dat leek me wel wat. Ook zo’n relatief kleine KNO-ingreep is voor een ouder best spannend.’

Piet: ‘Na mijn pensionnering als gymleraar hoorde ik van vrienden dat de dienst geestelijke verzorging van het ziekenhuis nog mensen zocht voor ‘aandachtspastoraat’. Je gaat dan bij patiënten langs om na te gaan of er behoefte is aan een gesprek. Ik bezoek al bijna vijf jaar long- en hartpatiënten.’

Krijg je waardering voor wat je doet?

Piet: ‘De mensen met wie ik praat, zeggen naderhand dat ze het erg waardeerden. Het is niet alleen geven: ik krijg er ook mooie, waardevolle gesprekken voor terug. Vaak kom ik op een tweepersoonskamer en wil maar een van de twee patiënten een gesprek. Meer dan eens zegt die andere patiënt dan bij het weggaan: ‘Wat mooi dat u dit doet!’

Verder vind ik dat de verpleging en ook het ziekenhuis als geheel veel waardering uitstraalt richting de vrijwilligers.’

Gert: ‘De meeste ouders die ik begeleid zijn blij met wat afleiding. Ook kan ik soms simpele, niet-medische vragen beantwoorden, ze geruststellen of ergens een handje mee helpen. Dat wordt zeker gewaardeerd. Als ik merk dat iemand liever alleen is, neem ik meer afstand.

Vanuit de organisatie voel ik net als Piet veel waardering. Wat ik doe, werd vroeger door het secretariaat gedaan, dus ik denk dat ze ook echt blij zijn dat ik kom helpen. Ik voel me welkom.’

Maak je als vrijwilliger dingen mee waarvan je zegt ‘dit ga ik nooit meer vergeten’?

Gert: ‘Ik spreek de ouders maar kort: een kwartier, daarna zijn ze weg. Maar toch, ik ontmoet bijvoorbeeld mensen met een kind dat al een lange en zware ziektegeschiedenis achter de rug heeft. Bijvoorbeeld een moeder die dan ongelooflijk sterk is. Dat je voelt: de tegenslag heeft haar juist veel sterker gemaakt. Zoiets vergeet je niet snel.’

Piet: ‘Sommige patiënten zijn zwaar ziek. Of heel eenzaam. Ik vraag dan bijvoorbeeld of ze bronnen hebben waar ze troost uit putten. Zo ontstaan prachtige gesprekken. Bijvoorbeeld over het geloof, al zal ik nooit gaan preken. Ik respecteer ieders overtuiging. Vaak vertellen mensen je hun hele levensverhaal, inclusief hun diepste gevoelens van vreugde en verdriet. Weet je, ik geloof dat je tijdens zulke gesprekken mensen echt kunt ontmoeten. En in elke echte ontmoeting zit iets helends.’

Lees hier meer over vrijwilligerswerk in Ziekenhuis Gelderse Vallei.