‘Gewoon, een goede dokter’

Afscheid van orthopedisch chirurg Wilko Beijneveld

‘Vandaag liep een 17-jarige scholier met me mee. Snuffelstage, noemen ze dat. Ze keek haar ogen uit. Wat ze vooral indrukwekkend vond was de variëteit aan mensen die tijdens het polispreekuur voorbijkomt. En laat ik dat nu net een van de leukste dingen van mijn vak vinden! We leven ieder in zo’n eigen bubbel. Steeds meer, lijkt wel. Maar hier komt iedereen, je krijgt de hele samenleving voor je neus. Dik, dun, oud, jong, rechts, links, rijk, arm, met lichte of ernstige klachten.’ Orthopedisch chirurg Wilko Beijneveld moet bekennen dat, nu zijn afscheid per 31 maart nadert, hij het nog zal gaan missen.

Waarom stop je ermee?

‘Ik ben 65, dat is wel een mooi getal. Mijn vrouw was internist in Amersfoort, maar is pas ook met pensioen gegaan. En wat me ook aan het denken zette was een rugoperatie vorig jaar. Niet heel ernstig, maar de kracht in mijn benen is wel minder geworden. Daarbij kan ik heel goed vrij zijn. Ik heb nooit fulltime gewerkt, best apart voor een medisch specialist. Vanaf 1995 werkte ik in Bennekom en Wageningen, voor ongeveer 3,5 dag per week. Ik kan heel efficiënt met m’n tijd omgaan. Zo hield ik meer ruimte over om met 1 van de 3 kinderen mee te gaan op schoolkamp, of als ‘leesmoeder’ mee te draaien.’

Hoe kijk je terug op je loopbaan hier in Ziekenhuis Gelderse Vallei?

‘Ik vind het een plezierig ziekenhuis. Met goede verpleegkundigen, op welke afdeling dan ook. Een fijn team van collega’s. We begonnen destijds met 4 orthopeden en we deden alles. Nu zijn we met 9 en is ieder supergespecialiseerd. Ik ben zelf langzaam toegegroeid naar de knie- en de schouderproblemen. En dan denkt iedereen dat ik alle patiënten opereer, maar dat is niet zo. Ze raadplegen mij met problemen aan het houdings- en bewegingsapparaat en maar 1 op de 4 patiënten gaat onder het mes. Ook aan het opereren denk ik met plezier terug. Daar in de OK is het echt teamwork. Bestuurlijk werk was minder aan mij besteed, aan vergaderen heb ik een hekel. Ik ben gewoon een goede dokter, die kan opereren. Laat mij maar de patiëntenzorg doen.’

En hoe bezie je de toekomst?

‘Ik sta nog geregistreerd als orthopeed in Spanje. In Benidorm werkte ik voor corona enkele jaren een dag per maand. Dan hielp ik de overwinteraars. Superleuke tijd gehad. Misschien ga ik nog terug. Maar de kans is groter dat ik regelmatig in Tanzania te vinden zal zijn. Twee van onze kinderen werken daar als tropenarts. In december was ik er al een aantal weken. Ze hadden de orthopedische patiënten voor me opgespaard; daar hebben we samen staan te opereren. Dus dat kan ik vaker doen. Mijn vrouw kan haar ervaring kwijt op de sikkelcelpoli. En dan daarna onze tijd afsluiten op het heerlijke Zanzibar.’

Wilko Beijneveld wordt opgevolgd door orthopedisch chirurg Alexander Poublon.